යුද්ධය අවසන් අදියරේදී රජයේ ආරක්ෂාව පතා පැමිණි ලක්ෂ 3 ක් වූ අවතැන් ජනයාගෙන් දෙලක්ෂ හැත්තෑපන්දහසක් යළි පදිංචි කොට අවසන් බව රජයේ සංඛ්‍යාලේඛන අවධාරණය කරයි. රජයට අනුව මේ යළි පදිංචිකිරීමේ කටයුත්තේ අවසාන අදියරේදී අළුත් ගැටළුවකට මුහුණපාන්නට ඔවුන්ට සිදුවී තිබේ. ඒ යාපනේ තම ඉඩම් අයිතිය ඉල්ලමින් යාපනය දුම්රිය ස්ථානයේ ලැගුම් ගෙන සිටින 400 ක් පමණ වූ සිංහල ජනතාවගේ ප‍්‍රශ්නයයි. භීෂණකාරී කළු ජූලියේ තවත් අතුරු ඵලයක් ලෙස වසර තිහක් ගතවී ඇතත් මොවුන්ගෙන් ඇසෙන මේ අඳෝනාව කියා පාන්නේ අප වරද්දා ගත් රටේ ඉරණම වෙනස් කළ තවත් එක් සංධිස්ථානයක් පමණක්ම නොවේ. මෙය රටේ අනාගත ඉරණමද වෙනස් කළ හැකි ඓතිහාසික සංධිස්ථානයක්ද වනු ඇත. මන්ද පශ්චාත් යුධ ශ‍්‍රී ලංකාව යළි ගොඩ නැගීමේ කටයුත්තේදී බලධාරීන්ට අමතක වූ සමාජීය සංවර්ධනය නැමැති අත්‍යවශ්‍ය කර්තව්‍යයේ පළමු අතපසු වීම ලෙස මෙය සටහන් වන බැවිනි. අමතක වීම විනාශය ගෙන දෙන්නක් බව රජයට වැටහී ඇත්තේ වසර තිහකටත් අධික කාලයක් එකම බලාපොරොත්තුවක් මත ජීවත් වූ මෙම ජනතාව තම අයිතීන් වෙනුවෙන් අවස්ථාවක් ලැබුණු සැණෙකින් අරගල කරන්නට පටන් ගෙන ඇති මේ මොහොතේදී ය. මෙවන් ගැටළු යුද්ධයකින් අනතුරුව ඕනෑම රටකට සමාජයකට පොදු බව දැන උගත් ආණ්ඩුවේ ඇත්තන්ට අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. රජයට අනුව ශ‍්‍රි ලංකාව පරාජය කළේ ලෝකයේ බිහිසුණුම ත‍්‍රස්තවාදීන් කොට්ඨාශයයි. දැන් එකඳු කොටියකු ලංකාවේ නැත. දැන් කළ යුත්තේ විනාශ වූ සමාජය යළි නගා සිටුවීමයි. ලෝකයේ පවතින හොඳම යුධ මෙවලම් හා උපායන් යොදා ගනිමින් යුද්ධය ජය ගත්තේ සිංහලයින් යුද්දෙටම උපන් ජාතියක් බව ලෝකයට පෙන්වමිනි. යුද්ධය දිනන සාස්තරය දැන ගත් පමණින්ම ජනතාව දිනා ගත නොහැකි බව ආණ්ඩුවට වටහා දෙන්නට මේ මිනිසුන් සමත් වී තිබීම සතුටට කරුණකි.
මේ මිනිසුන් මහා නිර්භීත පිරිසක් බව නම් පිළිගත යුතුව ඇත. මන්ද හිඟන්නන් බල්ලන් පවා මහ මග මරා දමන රටක තමන් ගේ හඬට කන් නොදීම නිසා යාපනය දුම්රිය ස්ථානයට විත් එහි රැඳී සිටිමට ගත් තීරණයම මොවුන්ගේ නිර්භීත භාවය ඔප්පු කරන්නක් වන බැවිනි. යාපනය දුම්රිය ස්ථානයේ මොවුන් එක් වරම ලැගුම් ගත්තේ නැත. යාපනය දිසාපතිනිය මෙන්ම ඩග්ලස් දේවානන්ද මැතිතුමා පවා මෙම මිනිසුන් තමන්ට සාධාරණයක් බලාපොරොත්තු වන බව දනිති. වරක් දෙවරක් තම මානුෂීය ගැටළුව රජයට දන්වා සිටියද මොවුන්ගේ ගැටළුව ලෝකයා දැනගන්නේ මොවුන් දුම්රිය ස්ථානයේ නවාතැන් ගැනීමත් සමඟිනි. මෙය අනෙක් ප‍්‍රශ්න වසා දැමීමට රජය ගන්නා පියවරකින්ම අහවර කිරීමට ආණ්ඩුවට කාලයක් නොදීම නිදහස, සාමය, අයිතීන් අපේක්ෂා කරන අනෙකුත් ජනතාවට හොඳම ආදර්ශයක් වනු ඇත. නමුත් පාඨලී චම්පික රණවක මැතිතුමාට අනුව නම් මොවුන්ගේ නිර්භීත කම වන්නේ යාපනයට ගොස් තම අයිතිය ඉලිලීමයි. සිංහලයින් මේ දෙමළ ජනතාවගේ බිම් වල පදිංචි කරවීමට පොටක් සොයමින් සිටි ඉහත සඳහන් කළ ඇත්තන්ට නම් මෙය ඔවුන්ගේ ජාති වාදී වර්ගවාදී දේශපාලන මතවාදයන්ගෙන් වාසි ලබා ගත හැකි හොඳම අවස්ථාවකි. ඒ නිසා ඔවුන් ප‍්‍රකාශ කරන්නේ කෙසේ හෝ මොවුන්ට යාපනයේ ඉඩම් වලට ඇති අයිතිය තහවුරු කර දෙන බවයි.
අධිරාජ්‍යවාදීන් මේ සිංහල රටේ දෙමළාට කිසිවක් නැතිවනු ඇතැයි දැන සිටි නිසාදෝ ඔවුන්ට දායාද කොට ගිය තේසවලමේ නීතියේ බලෙන් ඔවුන්ට යාපනේවත් ඉන්නට ලැබී ඇත. මෙය සර්ව සාධාරණ නීතියක් ලෙස සාධාරණීකරණය කළ නොහැකි වුවත් දෙමළ ජනතාවට මේ රට තුල මේ තරමින් වත් ඉඩක් ලැබුණේ මෙම නීතියේ මහිමයෙන් බව නම් කිව යුතුමය. ඔවුන් ඒ පීඩනය පිට කළේ උතුරු නැගෙනහිර වෙනම රාජ්‍යයක් ස්ථාපිත කිරීම වෙනුවෙන් යුද්ධ කිරීමට තීරණය කිරීමත් සමගිනි. පරාජය වූයේ ඔවුන් ඒ සඳහා අනුගමනය කළ මාර්ගය මිස ඔවුන්ගේ මතවාද නොවේ. රජය අර අදින්නේ බලහත්කාර සිංහල ජනපදකරණයකට නම් එය අනාගත පරපුරේ නාමයෙන් නවතා දැමිය යුතුය. යාපනයේ ඉඩම් සිංහලයින්ට මිලයට ගත නොහැක. යාපනේ දිසාපතිනිය ප‍්‍රකාශ කරන්නේ මොවුන්ට දීමට රජයට අයත් ඉඩම් ද ඉතිරිව නොමැති බවයි. තිබූ බිම් කොටස් ද විදේශීය හා දේශීය ආයෝජකයින්ට විකුණා තිබේ. දැන් මොවුන්ට දෙන්නේ කාගේ ඉඩම්ද? කෙසේ හෝ මොවුන්ට යාපනේ ඉඩම් වල අයිතිය ලබා දෙන බව රජය ප‍්‍රකාශ කරයි. ඒ කෙසේද?
අමතක කළ නොහැකි ඉතිහාසයක් ද අපට ඇත. අප ජීවත් වන්නේ ඡන්ද අයිතිය අහිමි කරනු ලදුව බුරුතු පිටින් රටින් නෙරපා හැරි ජනතාවක් ජීවත් වූ රටකය. යුධ සමයේ කොළඹ තාවකාලික ලැගුම් හල් වල හෝ රැඳී සිටීමේ අයිතිය අහිමි කරනු ලැබූ ජනතාවක් වෙසෙන රටකය. දකුණේ සරසවි වලට පැමිණි දෙමළ සිසුන්ගේ හා යාපනය සරසවියට ගිය සිංහල සිසුන්ගේ අධ්‍යාපන අයිතිය රැක දීමට අසමත් වූ ජාතියක් වෙසෙන රටකය. ඒ ඉතිහාසයේ වැරදුණු තැන් ය. ඒවාට විපාක වින්ද අප තව දුරටත් වරදා ගත යුතුද?
ආර්ථික දේශපාලනික සංස්කෘතික සාමාජීය යන මේ සෑම අතකින්ම බංකොලොත් වූ කලාප වලට ඒවා අත් හැර දමා ගිය ජනතාව නැවත පැමිණෙනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ නොහැක්කක් වුවත් මේ සිංහල ජනතාව ඒ ප‍්‍රදේශ වල පදිංචි වීමට ඉදිරිපත් වී ඇත. මෙය යහපත් ප‍්‍රවනතාවයක් වුවත් ඇතිවී තිබෙන ගැටළුව විසඳීමට සාධනීය ප‍්‍රවේශයක් ගත යුතුය. මොවුන් යාපනයට පැමිණියේ කිසිවකුගේ උසි ගැන්වීමක් මත නොවන්නේ නම් මෙය ඇත්තෙන්ම යහපත් ප‍්‍රවනතාවයකි. එසේ නොවී දේශපාලන වාසි තකා කිසිවෙකු මොවුන්ව භාවිතා කරන්නේ නම් මොවුන් පැමිණියේ ස්ව කැමැත්තෙන් නොවේ නම් මොවුන්ව මේ පළාත් වල පදිංචි කරවීමේ කිසිඳු ප‍්‍රතිඵලයක් නැත. මෙතෙක් කලක් වසර තිහකට ආසන්න කාලයක් මෙම මිනිසුන් නොකා නොබී ජීවත් වූයේ නැත. ජීවත් වීමට ආදායම් මාර්ගයක් කෙසේ හෝ සරි කර ගන්නට ඇත. ඇතැමෙක් ස්ථිර පදිංචිය සඳහා මෙතෙක් ජීවත් වූ ප‍්‍රදේශම තෝරා ගන්නට ඇත. එසේ හෙයින් මොවුන්ගේ මේ පැමිණීම ප‍්‍රතිඵල දායක වනු ඇතැයිද ඔවුන් අපේක්ෂා කරයි. ඒ නිසා මොවුන්ගේ අසරණ භාවයෙන් ප‍්‍රයෝජන ගැනීමට කිසිඳු පාර්ශවයකට ඉඩ නොදිය යුතුය.
තව දුරටත් මොවුන්ගේ පැමිණීම යුද්ධයෙන් පීඩා විඳිමින් වුවත් ඒ පලාත් හැර දමා නොගිය ජනතාවගේ නිදහසේ ජීවත් වීමේ අයිතියට බලපෑමක් ද නොවිය යුතුය. මොවුන්ව පදිංචි කරවන්නේ දෙමළ ජනතාවගෙන් බලෙන් ලබා ගත් හෝ ඉවත් වීමට බලකරනු ලැබ ඩැහැ ගත් ඉඩම් වල නම් යහපත් ප‍්‍රතිසංවිධානයක් කෙසේ වත් බලාපොරොත්තු විය නොහැක. යාපනේ ඉඩම් ගැටළු ඇත්තේ මේ සිංහලයින් කිහිප දෙනාට පමණක් නොවේ. ඒ ප‍්‍රදේශ වල දෙමළ ජනතාවටද මේ ගැටළු මේ ආකාරයෙන්ම බල පැවැත්වෙයි. එම නිසා විසඳිය යුත්තේ සිංහලයින්ගේ ප‍්‍රශ්න පමණක් නොවේ. පොදුවේ නොවිසඳී ඇති ඉඩම් ගැටළු නිරාකරණයට කොමිෂන් සභාවක් ස්ථාපිත කළ යුතු යැයි යෝජනා කළ හැක. පැරණි අයිතිකරුවන් හා අළුතින් පදිංචි වූවන් අතර එකඟතාවයක් ඇතිකිරීමට බලය ඇති හෝ විකල්ප ඉඩමක් හෝ දේපලක් නැත්නම් අවම වශයෙන් වන්දියක් හෝ ලබා දී සියළුම පාර්ෂවයන්ට ජයග‍්‍රාහී විසඳුම් ලබා දිය හැකි දේශපාලන අතපෙවීම් වලින් වියුක්ත වූ සියළු වාර්ගිකයින් නියෝජනය වන කොමිසමක් පත් කොට මොවුන්ට විසඳුමක් ලබා දෙනවා මිස සුළුතරයකගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් බහුතරයකගේ අයිතීන් උල්ලංඝනය නොවන බවට වග බලා ගත යුතුය.
මෙවන් ගැටළු ඕනෑම යුද්ධයකින් පසුව බලාපොරොත්තු විය යුතු වුවත් මේවා හොඳින් කළමණාකරණය නොකිරීම නිසා විනාශ වී ගිය ජාතීන් පිළිබඳ ලෝක ඉතිහාසය ඕනෑතරම් උදාහරණ සපයයි. එම නිසා මේ අහිංසක ජනතාව තක්කඩි දේශපාලනයේ, සුළුතරයකගේ තාවකාලික සංතෘප්තියේ ගොදුරක් වීමට ඉඩ නොතැබිය යුතුය.
දිනය පසු ගිය ඔක්තොම්බර් 14 වනදා ලෙස සටහන් විය. උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශ පරිශ‍්‍රයට කඩා වැදුණු සරසවි සිසුන්ගේ යකා නැටිල්ල ආවරණය කිරීමට ගිය මාධ්‍යවේදීන් කිහිප දෙනෙකුට ද ශිෂ්‍යයින් මර්දනය කිරීම සඳහා යොදවා තිබූ පොලිස් භටයන්ගේ පහර කෑමට සිදු විය. ජනමාධ්‍ය හා තොරතුරු අමාත්‍යංශය විසින් නිකුත් කරන ලද වරලත් ජනමාධ්‍යවේදී හැඳුනුම්පත පෙන්වද්දී ‘‘ ඕක ඕන එකෙකුට පෙන්න ගනිල්ලා’’ යි කියමින් ජනමාධ්‍යවේදීන් යයි හඳුනා ගත් පසුවද පොලිසිය ඔවුන්ට පහර දී තිබිණි.
සිද්ධියත් සමගින් මාධ්‍ය නිදහස උල්ලංඝනය කිරීම පිළිබඳ කතා බහ නැවතත් මතු වී තිබේ. පසුගිය 19 වනදා කොටුව දුම්රිය පොළ ඉදිරියට රැස් වූ මාධ්‍යවේදීහු පොලීසියේ මෙම අකටයුත්තට විරෝධය පාමින් කෑගසා විසිර ගියහ. පෝස්ටරයක සඳහන්ව තිබූ ඉංගිරිසියෙන් ලියන ලද ‘‘ don't kill media feeeeedom ’’ යන්න ජාත්‍යන්තර පුවත් සේවාවන් හරහා ලෝකයටම දැක ගත හැකි විය.
පවතින රජයේ කි‍්‍රයාකාරීත්වයන්ට දසතින් විරෝධය එල්ල වෙද්දී වුවද යුධ ජයග‍්‍රහණයේ නාමයෙන් ජනපති තුමා ජාත්‍යන්තරය ජය ගනිමින් සිටින බව පෙනෙන්නට තිබේ. ඔහු ජාත්‍යන්තරය ජය ගැනීමට පෙර ජය ගත්තේ ලංකාවේ ජනමාධ්‍යයි. බහුතරයක් ජනමාධ්‍ය ආයතනයන්ගේ ලොකු පුටු වලට තම වන්දිභට්ටයින් පත් කර ගත් ඔහු ඒකාධිපත්වාදී 18 වන සංශෝධනයට විරුද්ධ වීමට මතයක් ගොඩ නැගිය හැකි එකඳු මාධ්‍යක් නිර්මාණය නොවන තැනට කටයුතු කළේය. ඔහුගේ මාධ්‍ය ජයගැනීම එතරම් ප‍්‍රබල විය. ජනපති සහ පිරිවරේ මෙම ජය තමන් වගකිව යුතු සමස්ත ජනතාවගේ පරාජයක් බව වටහා ගැනීමට එකඳු මාධ්‍ය වන්දිබට්ටයෙකුට නොහැකි විය.
ජනතාව සිටින්නේ පීඩක රජයක පාලනය යටතේ බව ජනතාවට වැටහුණේ මහින්ද ජනපති වී මසක් දෙකක් ගත වන්නටත් පෙරය. කන්න ඉල්ලන, අඳින්න ඉල්ලන, පාසලක් ඉල්ලන දරුවන්ට, දෙමාපියන්ට මෙන්ම නිදහස ඉල්ලන මාධ්‍යවේදීන්ටද මහින්ද දුන්නේ ‘‘යුද්ධය’’ නැමැති පොදු පිළිතුරයි. හෙට අනිද්දා ඉන්දියාවෙන්ද කොටසක් අල්ලා ගන්නා තරමට ජනතාවට ජාතිවාදී බලාපොරොත්තු දෙමින් සියළු පාර්ෂවයන් නිහඬ කරවීමට ඔහු සමත් විය. මතකය අවදි කළ හැකි සෑම කල්හිම යුද්ධයෙන් පීඩා විඳි ජනතාවට එය හොඳම පිළිතුරක් විය. සියල්ලෝම රට ජාතිය වෙනුවෙන් කැපවීම් කළහ. මාධ්‍ය ද ඒ වෙනුවෙන් වෙනසක් නොමැතිව රජයට සහයෝගය දැක්වීය.
යුධ ජයග‍්‍රහණයෙන් වසර එකහමාරක් ගතවී තිබියදී අද, රට ජාතිය වෙනුවෙන් මිනිසුන්ගේ සැබෑ ප‍්‍රශ්න වසන් කළ මාධ්‍යවේදීන්ට ඔවුන්ගේ නිදහස හිමි වී තිබේද? පිළිතුර. තමන් විමර්ෂණය කොට සොයා ගත් රාජ්‍ය දූෂණයක්, අක‍්‍රමිකතාවයක්, බලය අවප‍්‍රයෝජනයක් පිළිබඳ ප‍්‍රවෘත්තිය ජනතාවට දන්වා ගත නොහැකිව ප‍්‍රවෘත්ති කාමර වල සිටින සිතුවිලි, මතවාද මරා දැමූ වාර්තාකරුවන් මිස යුද්ධය වාර්තා කළ වර්තමානයේ අමාත්‍යංශයන්හි මාධ්‍ය ප‍්‍රකාශක තනතුරු දරන ආකස්මික ගැත්තන් නොවේ. පසුගිය දිනෙක කොටුව දුම්රිය පොළ ඉදිරිපිට ජනමාධ්‍යවේදීන් කළ උද්ඝෝෂණයේදී වර්තමානයේ මාධ්‍යවේදීන් පත්ව ඇති පීඩනය මනාව පැහැදිලි විය. ඒ කිසිවෙකුටත් මේ තත්වයට වග කිව යුත්තේ රජය බව කියා පාන පෝස්ටරයක් ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමට නොහැකි විය. ඔවුන් සිදු කළේ පොලිසිය පිට වරද පැටවීම පමණි. ජනතාව පීඩාවට පත් කරන්නේ පොලීසිය බව ප‍්‍රකාශ වූවා මිස පොලීසිය විධායකයේ කොටසක් බව ජනතාවට ඒත්තු ගැන්වීමට ඔවුන්ට නොහැකි විය. ‘‘ජඩ පොලීසිය’’ කියමින් මොර දුන්නද ‘‘ජඩ රජය’’ කියා කෑ ගැසීමට කිසිවෙකුත් නොවීය. කිසිවෙකුට හයියක් නොවීය.
මර්දනයේ පමණ දන්නෝ මාධ්‍යවේදීන්ම නිසා මර්දනයෙන් බැට කන්නෝද මර්ධනයට බිය වන්නෝද මාධ්‍යවේදීන් ම බැවින් ඉදිරියටත් හයියක් ඇති මාධ්‍යවේදියෙකුට තමන්ට සිදුවන මෙවන් අසාධාරණයකදී හඬක් නැගිය නොහැකි වනු ඇත. මන්ද ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ සිය දෙවන ධූර කාලය සඳහා දිව්රුම් දීමට නියමිතව ඇත්තේ එළඹෙන නොවැම්බර් 19 වනදා වන බැවිනි. මෙතෙක් කල් තව අවුරුදු 6 යි නේ යි කියමින් හිත හදා ගත් ජනතාවට දැන් ඒ අවස්ථාවද අහිමිව ගොසිනි. පෞද්ගලික මාධ්‍ය සඳහා ද නිසි බලධරයෙකු පත් කිරීමට 18 වන සංශෝධනයෙන් රජයට බලය ලැබිණි. කවදාක හෝ වෙනත් රජයක් බලයට පත් වන තුරු පෞද්ගලික මාධ්‍ය සඳහා නිසි බලධරයෙකු පත් කිරීමට අවශ්‍ය නොවනු ඇත. මන්ද පවතින රජය යටතේ මාධ්‍ය රජයේ අසාධාරණකම් වලට එරෙහිව හඬ නැගීමට තරම් සන්නද්ධ නොවන බව ආණ්ඩුව හොඳාකාරවම දන්නා බැවිනි.
ඉදිරියටත් මාධ්‍ය පොලීසියට බැන වදිනු ඇත. විපක්ෂයට බැන වදිනු ඇත. විරුද්ධ මත ධාරීන්ට බැන වදිනු ඇත. නොවැම්බර් 19 වනදා පත් කරන අළුත් කැබිනෙට්ටුවේදී තවත් ‘‘පෝල් ජෝශප් ගොබෙල්ස්’’ කෙනෙකු මාධ්‍ය ඇමති තනතුරට පත් වනු ඇත. ලංකාවේ මාධ්‍ය සොයන නිදහස සැබෑ මාධ්‍ය නිදහසට සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වූවක් බැවින් ලංකාවේ ජනතාවට හිමි විය යුතු සැබෑ නිදහස මාධ්‍ය හරහා සාක්ෂාත් වනු ඇතැයි සාක්ෂාත් කර ගැනීමට හැකි වනු ඇතැයි කිසි දිනෙක බලා පොරොත්තු විය නොහැක. එක් කෝටි අනූ පන් ලක්ෂයක් වූ මහ ජනයිනි ! ඔබට නිදහස අහිමි වී ඇතැයි ද ඔබට නිදහස අවශ්‍යව ඇතැයි එය ලබා ගත යුතුව ඇතැයි ද සිතෙන දවසක් පැමිණියහොත්, සූදානමින් සිටින්න........
ෆෙඩි‍්‍රකා සැන්ඩ‍්‍රා කාමෙලා ජෑන්ස් පත්තර කලාවේ නම ගිය චරිතයකි. මෙතෙක් පත්තර කාරයින් ඇතුළු මාධ්‍ය සගයින් හා එක් පන්තියක් පමණක් හැඳින ගෙන සිටි මැය පිළිබඳ දැන් ලංකාවේ නොදන්නා අයෙක් නැත. පෙරළිකාර පත්තර කලාවේ නව ඉමක් සටහන් කරමින් මැය පත්තර කාරයින්ට උගන්වන පාඩම සුළුවෙන් තැකිය නොහැක. මාධ්‍ය කලාවට ස්වයං විවේචනය කෙතරම් වැදගත්ද යන්න මතක් කර දීමට ෆෙඩි‍්‍රකාට සිදුවී ඇත්තේ මෙතෙක් එවන් භාවිතයක් පිළිබඳ නිදර්ශනයක් සැපයීමට ලංකාවේ මාධ්‍ය අසමත් වූ බැවිනි.
ෆෙඩි‍්‍රකා පසුගිය වසරේ දෙසැම්බර් මස 13 වන දා Sunday leader පුවත්පතට ප‍්‍රවෘත්තියක් ලීවාය. පුවත ප‍්‍රධාන සිරස්තලය ලෙස මුද්‍රණය විය. එහි සඳහන් වූයේ Gota ordered to shot them යනුවෙනි. උපුටා දැක්වීම Sarath Fonseka යනුවෙන් සටහන් විය. මෙය විශාල මතභේදයකට තුඩු දිය හැකි බව ඇය දැන සිටියාය. එය එසේම විය. නමුත් ඒ ඈ අපේක්ෂා කළ පරිද්දෙන් නොවේ. නමුත් එකට සවුදිය පිරූ පිරිස් සී සී කඩ විසිරවීමට ඇය සමත් විය.
ත‍්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මඩුල්ලක් හමුවේ විභාග වන සුදු කොඩි නඩුවේ නිමිත්ත උපදින්නේ එතැනිනි. නඩු විභාගය අවසන් වනු ඇත. තීන්දුවක්ද ලැබෙනු ඇත. මාධ්‍ය ඉතිහාසයේ තවත් පිටුවක් පෙරළෙනු ඇත. නමුත් මේ පෙරළෙන පිටු වල ලියැවුණු පාඩම් ශ‍්‍රී ලංකාවේ මාධ්‍ය කවදා ඉගෙන ගනීවිද? ඉතිහාසයෙන් පාඩම් ඉගෙන ගත්තා නම් ෆෙඩි‍්‍රකා අද උසාවි නොයනු ඇත. මන්ද ඇයගේ මාධ්‍ය භාවිතාවම මීට පෙරද ඇයට පාඩම් උගන්වා ඇති බැවිනි.
ඇය මාධ්‍ය නම් අවිය අවභාවිතා කළේ වරක් දෙවරක් නොවන බව ඇයම පිළිගෙන තිබේ. පසුගිය දිනෙක අධිකරණය ඉදිරියේ සාක්ෂි දෙමින් සිය ලජ්ජා සහගත හැසිරීම් උජාරුවෙන් වනන අයුරු කාටත් දැක ගත හැකි විය.
අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ චෝදනාවට වරදකරු වී තමන් කොන්දේසි විරහිතව අධිකරණයෙන් සමාව ගත් බව ඇය විත්තියේ හරස් ප‍්‍රශ්නයකදී පිළිතුරු දෙමින් කියා සිටියාය.
සුදුකොඩි නඩුව හැරුණුකොට විවිධ පාර්ශවයන් විසින් ඇයට විරුද්ධව පවරා ඇති තවත් නඩු තුනක් ද විභාග වෙමින් පවතී.
ඉන් නඩු දෙකක් ම ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් පවරන ලද ඒවාය. සුදුකොඩි නඩුවේ ද ප‍්‍රධාන පාර්ශවකරුවෙකු ලෙස ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා පෙනී සිටී.
යුද්ධය පැවති සමයේ යුධ විරෝධී මතයක හිඳිමින් ආරක්ෂක ලේකම් වරයාට විරුද්ධව අපකීර්තිමත් ප‍්‍රකාශ සහ අසත්‍ය කරුණු ඇතුලත් පුවත් Sunday leader පුවත්පතේ ඵල විය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පිළිබඳ අපකීර්තිමත් දේ නොලියන බවට අධිකරණය ඉදිරියේ ඇය පොරොන්දු විය. පොරොන්දුව කඩ කිරීම නිසා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නැවතත් ඇයට විරුද්ධව නඩු පැවරීය. දැන් ඇය සිටින්නේ ඇප මතය. ගල්කිස්ස උසාවියේ තවත් නඩුවක් විභාග වෙමින් පවතී. එයද තමන් පිළිබඳව අසත්‍ය තොරතුරු ඵල කිරීම සම්බන්ධයෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් ෆෙඩි‍්‍රකා ජෑන්ස්ට එරෙහිව ගොනු කරන ලද්දකි. මෙනයින් බැලූ කළ ෆෙඩි‍්‍රකා හා ගෝඨාභය අතර පරස්පර විරෝධීතාවක් පැවති බවට ප‍්‍රස්තුතයක් ගොඩ නගා ගත හැක.
සුදුකොඩි පුවතෙන්ද ඇය අපේක්ෂා කළේ ගෝඨාට ගේමක් දෙන්නට විය හැක. එය හරියට වැඩ කළේ නම් ගෝඨා අද සොයා ගන්නටත් නැත. ෆෙඩි‍්‍රකාට උවමනා වන්නට ඇත්තේද එයයි. ආරක්ෂක ලේකම් වරයා ජාත්‍යන්තර නීතියට පටහැනි නියෝග දෙමින් ලෝක සම්මතයන් උල්ලංඝනය කළ බව කියා ගෝඨාභය කෙරෙහි ඇති තම වෛරය පිට කර ගෝඨාභය කරලියෙන් අතුගා දැමීමට ඇයට අවශ්‍ය වන්නට ඇත. ඇය තම පෞද්ගලික අභිමතාර්ථයක් වෙනුවෙන් මාධ්‍ය සදාචාරය බල්ලාට දමා කටයුතු කර ඇත.
මාධ්‍යයේදී ඇයට විශාල බලයක් තිබූ බව අවිවාදිතය. ජ්‍යෙෂ්ඨ මාධ්‍යවේදිනියක් ලෙස ඇයගේ භාවිතාවට විරෝධය එල්ල කිරීමට වෙනත් බාහිර පාර්ශවයක් රටේ නොමැත. මන්ද ඇය සිදු කරන දෙයින් අගතියට පත් පාර්ශවයන්ට අධිකරණයට ගොස් ඒ වෙනුවෙන් සාධාරණයක් ඉටු කර ගත හැකි වුවද ඇයගෙන් මාධ්‍යයට හා එහි අනාගත ගමන් මගට වන අගතිය වෙනුවෙන් හ`ඩක් නගන්නට කිසිවෙකු නොමැති වනු ඇත. එම නිසා ඇය වැන්නන්ගේ භාවිතාවන් හමුවේ මුනිවත රකින මාධ්‍ය කරුවන්ට කීමට ඇත්තේ මෙය තමන් විසින් අහිමි කර ගන්නා තම නිදහස වෙනුවෙන් නැගී සිටීමට අවස්ථාවක් කර ගත යුතු බවයි.
අතීතය කියාදෙන්නේ ඇය වැරදි නිවැරදි කර නොගන්නා බවයි. එසේ නම් තව දුරටත් මාධ්‍ය තුළ ඇයගේ අනාගතය සාක්ෂාත් කර දීම මාධ්‍ය කරුවන් විසින් සියතින් ගෙල සිඳ ගැනීමක් වනු ඇත.
මාධ්‍ය කරුවන් සිතන්නේ තමන්ට විරුද්ධ වන්නේ දේශපාලකයින් නැත්නම් පොලීසිය පමණක් කියා නම් ඒ පිළිබඳ තවදුරටත් සිතා බැලිය යුතු කාලය එළඹ ඇති බව කිව යුතුය. මාධ්‍යයේ පැවැත්ම රැඳී ඇත්තේ ජනතා විශ්වාසය මත නිසා මෙවන් පටු අරමුණු වෙනුවෙන් තම වෘත්තිය නින්දා සහගත ලෙස බිලි දෙන පිරිස් තම රැහෙන් පන්නා දමා ගෝත‍්‍රය පවිත‍්‍ර කර ගතයුතුය. ලිප්ටන් වට රවුමට රැස්වී කොටුව දුම්රිය පොළ ඉදිරියට රැස් වී තමන්ට ද්‍රෝහි වන තමන්ගේ උන්ට විරුද්ධව මුලින් පෙළපාලි යා යුතුය.
රංජිත් ගුණවර්ධන රාවයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ මාධ්‍යවේදියෙකු වශයෙන් කේ පී පිළිබඳව හෙළ උරුමයේ මතය මූලාශ‍්‍ර රහිතව ඵල කොට ආචාර ධර්ම කඩ කිරීමේ වරදට දඩුවම් ලැබුවේ උසාවියකින් නොවේ. ස්වයං නියාමනයකට යටත්ව ඇති මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේ පැවැත්ම රඳා පවතින්නේ කොතෙක් දුරට එම යාන්ත‍්‍රණයට තමන් අවනතද යන්න මතය. ස්වයං විවේචනය දවසේ තේමාව විය යුතුවා සේම ෆෙඩි‍්‍රකා වැන්නවුන් එතරම් බලයකින් සන්නද්ධ වීමේ අනතුරද මාධ්‍යකරුවන් විසින් වටහා ගත යුතුව ඇත.
චිත‍්‍රපටයෙන්, ටෙලි නාට්‍යයෙන් හා වේදිකාවෙන්, වසන් කරනු ලැබූ සමාජ යතාර්ථයන් ප‍්‍රතිනිර්මාණය කිරීමක් ලාංකීය පේ‍්‍රක්ෂකයන් කිසි දිනෙක අත් නොවිඳි නිසාම ඉහත කී චරිත තාප්ප පුරා ”wanted” ලේබලය යටතේ ප‍්‍රසිද්ධියට පත් විය.
”සුළඟ එනු පිණිස” කුළුඳුලේම රිදී තිරයෙන් සමාජ ගත කිරීමට දැරූ වෑයම තුළ විමුක්තිගේ විභවයන්ට කිසිඳු ඉඩක් නොතබාම සමාජය ඔහු අඳුරු තිරයක සිර ගත කරන ලදි. ඔහු දකින කෝණය කුමක්ද යන්නවත් තීරණය කිරීමට අවස්ථාවක් නොදී ඔහු වේදිකාවෙන් බැස ගියේ ලාංකීය පේ‍්‍රක්ෂකයන්ගේ අත්පොළසන් හ`ඩ මධ්‍යයේය.
”අක්ෂරයෙන්” නූගත් පාඩමක හෝඩිය කියා දෙන්නට ගත් උත්සහය නිසා ”හඳගමට” පාඩමක් ඉගැන්වීමට සියල්ලෝම වග බලා ගත්හ. එනයින්ම හඳගම ලාංකීය පේ‍්‍රක්ෂකයන් සුළුතරයකගේ වීරයකු බවට පත් වූයේ සැබැවින්ම මෙවැනි දේ සිදුවන බව පිළිගන්නා කිහිප දෙනෙක් හෝ සිටින බව හඳගමටවත් විශ්වාස කළ නොහැකි සන්දර්භයක් තුළය.
පෙර කී චරිත දෙක තරම්ම නොවූවද ”පුර හඳ කළුවර”, ”ඉර මැදියම”, ”මචං” හා මෑතකදී සම්භාවනාවට පාත‍්‍ර වූ ”ආකාස කුසුම්” තුළින් වුව ප‍්‍රසන්න කතා කරන්නේද ”හිරිකිත” සංස්කෘතික තේමාවන් ගැනය. එනයින්ම ප‍්‍රසන්න විතානගේ ද වර්ගීකරණය වී ඇත්තේ සම්මතවාදී අසම්මත වර්ගයටය.
සලමන් රුෂ්ඩි සහ තස්ලිමා නස්රින් ඉස්ලාම් ධර්මයට ජාතක වී උපන්නද ”සැටනික් වර්සස්” හා ”ලජ්ජා” රචනා කොට දාරකයා ඝාතනය කළ දරුවන් ලෙස ඉස්ලාම් ප‍්‍රජාව තුළ ගර්හාවට ලක් විය. නමුත් බටහිර ප‍්‍රජාව මොවුන් දෙදෙනා රක්ෂා කරන්නේ පෙරදිග වසා පැතිරෙන ”සංස්කෘතික තුච්ච භාවය” ලොවට කියා පෑමට නොබියව ඉදිරිපත් වූ වීරයන් දෙදෙනෙකු ලෙසිනි.
විමුක්ති, හඳගම හෝ ප‍්‍රසන්න සිටින්නේ රුෂ්ඩි හෝ තස්ලිමා සිටින සන්දර්භය තුළ නොවේ. මොවුන් දෙදෙනා වරදක් කොට ඇති බව කියන පිරිස එය වරදක් නොවන බව කියා සිටින පිරිසට වඩා අති විශාලය. නමුත්, හඳගමලා අසම්මත ලේබලය යටතේ කොන් කර තැබීමට ඔවුන් කර ඇති වරද කුමක්ද?
සමලිංගිකත්වය, ව්‍යභිචාරය හෝ මව හෝ පියා විසින් දරුවන් අපයෝජනය කිරීම වැරැද්දක් වන්නේ දුප්පත්, නූගත් හෝ සමාජමය බල පුලූවන් කාර කමක් නොමැති පුද්ගලයන් විසින් සිදු කළහොත් පමණද? මෙවැනි ක‍්‍රියා අසම්මත වන්නේ සහේතුකවය. ඒවායින් ඇතිවන අනිසි බලපෑම සලකා බලා මෙවැනි චර්යාවන් දඩුවම් ලැබිය යුතු වැරදි බවට පත්ව තිබීම නිවැරදි බව අපිද අවිවාදයෙන් පිළිගනිමු. එසේම එම වැරදි කවුරුන් විසින් සිදුකළද වැරදිම බව අපි මතක් කර දෙන්නෙමු.
විමුක්තිලා, හඳගමලා උත්සහ ගත්තේ සියළු දෙනාට වැරැදි ලෙස පෙනී යන මෙවන් ක‍්‍රියා ඔවුන්ද වැරදි ලෙස දකින බව පෙන්වීම මිස වෙනකක් ද? නමුත්, ඔවුන් කළ වරද වන්නේ රිදෙන තැනටම ගැසීමයි.
පාසල් ශිෂ්‍යයන් දෙදෙනෙකු සිදු කළත් රාජ්‍ය අනුග‍්‍රහය ලබන හමුදාවක සොල්දාදුවන් දෙදෙනෙකු සිදු කළත් වරද වරදමය. රෑ බෝවී කටගොන්නක් බී ගෙන පැමිණෙන පියා තම දියණිය බලහත්කාරයෙන් ඇඳට ගැනීමත් මහේස්ත‍්‍රාත් මව නාන කාමරයේදී තම සිඟිති පුතාගේ රහසඟ රාග සිතින් ස්පර්ශ කිරීමත් අතර වැඩි වෙනසක් තිබේද? පුද්ගල ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් හරි හෝ වැරදි වන්නේ බලය හෝ සමාජ පන්තිය මතද?
මේ ක‍්‍රියා කාරීත්වයන් මනෝ විද්‍යාත්මක පදනමක සිට විග‍්‍රහ කරන්නේ නම් එළඹීමට සිදුවන්නේ මීට හාත්පසින්ම වෙනස් නිගමනයකටය. එනම්, සියලූ ජීවීන්ට ලිංගිකත්වය නැමැති ප‍්‍රාථමික අවශ්‍යතාවයක් ඇත. එම නිසා මේ සියලූ ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් අවස්ථාවෝචිත පරිදි සාධාරණ හා ස්වභාවික වන බවයි.
ආර්ථික, සමාජ, දේශපාලන හා සංස්කෘතික මෙන්ම මනෝ විද්‍යාත්මක වපසරීන් ගැන විශ්ලේෂණය කොට නිර්මාණය කරන ලද කෘතීන්ද යන්න නොදන්නා නමුත් මේවායින් පෙන්වන්නේ සමාජ යථාර්තයන් ම බව නම් මොනවට පැහැදිලිය. එසේ නම් සිදු කළ යුත්තේ මෙවන් දෑ සිදු වන පසු බිමට පිළියම් නොකොට සිදුවන දේ පෙන්වීමේ වරදට හඳගමලා විමුක්තිලා දඟ ගෙට යැවීමද?
”....සංගීතය යනු තෙරක් නොපෙනෙන සයුරකි. කිසිවෙකුට එය දැන අවසන් කළ නොහැක. එය දැන ගන්නා තරමටම, අපට දැනෙන්නේ අප දන්නේ එයින් කොපමණ බිඳක් ද යන්න පමණකි. සංගීතය යනු අදරණිය සොයා යාමකි....”
එල්. සුබ‍්‍රමනියම්
ලක්ෂ්මිනාරායන් සුබ‍්‍රමනියම් දෙමළෙක්. ඉපදුනේ තලවාකැලේ. යාපනෙත් ඉඳලා පස්සෙ කොළඹට ඇවිත් බොරැල්ලෙ පදිංචි වුණා. 1956 එක අඳුරු දවසකට පුළුවන් වුණා ලංකාවෙ අනාගතේ වගේම පුංචි සුබ‍්‍රමනියම් ගෙ අනාගතෙත් වෙනස් කරන්න. සිංහල රාජ්‍ය භාෂා පනත නිසා ඇති වුණු ජාතිවාදී කෝලාහලයෙන් සුබ‍්‍රමනියම්ගෙ නිවසත් ගිනිබත් වුණා. සුබ‍්‍රමනියම්ගෙ තාත්තා වී. ලක්ෂ්මිනාරායන්. සුන්බුන් අතරින් ඉතිරි වෙච්ච සංගීත භාණ්ඩ ටිකත් අරගෙන, බිරිඳත් දරුපැටවුනුත් තුරුළු කරන් ඉන්දියාවට පලා ගියේ ලංකාවෙ උරුමෙත් අරගෙන. මේ විදියට තමයි ”ඉන්දීය වයලීනයේ දෙවියා” ලංකාවට අහිමි වුණේ. ලෝකයේ ප‍්‍රසිද්ධම ඉන්දියානු සංගීතඥයා සිය වයලීන් වාදනයෙන් මුළු ලොවම තමන් වෙත ආකර්ෂණය කර ගනිද්දි මේ සුන්දර පුංචි රටට සුබ‍්‍රමනියම් අයිති අපිට කියලා කෑගහලා කියන්න අයිතියක් නෑ. මොකද? අපි සුබ‍්‍රමනියම්ට කළේ පුංචි අසාධාරණයක් නොවෙන නිසා. පොඞ්ඩක් හිතන්න.....බෙදිලා කෑලි වලට කැඩිච්ච ජාතියකට ”සුබ‍්‍රමනියම්” කියන්නෙ අහිමි වුණු දේවල් වලින් එකම එකක් විතරයි නේද?
