”....සංගීතය යනු තෙරක් නොපෙනෙන සයුරකි. කිසිවෙකුට එය දැන අවසන් කළ නොහැක. එය දැන ගන්නා තරමටම, අපට දැනෙන්නේ අප දන්නේ එයින් කොපමණ බිඳක් ද යන්න පමණකි. සංගීතය යනු අදරණිය සොයා යාමකි....”
එල්. සුබ‍්‍රමනියම්
ලක්ෂ්මිනාරායන් සුබ‍්‍රමනියම් දෙමළෙක්. ඉපදුනේ තලවාකැලේ. යාපනෙත් ඉඳලා පස්සෙ කොළඹට ඇවිත් බොරැල්ලෙ පදිංචි වුණා. 1956 එක අඳුරු දවසකට පුළුවන් වුණා ලංකාවෙ අනාගතේ වගේම පුංචි සුබ‍්‍රමනියම් ගෙ අනාගතෙත් වෙනස් කරන්න. සිංහල රාජ්‍ය භාෂා පනත නිසා ඇති වුණු ජාතිවාදී කෝලාහලයෙන් සුබ‍්‍රමනියම්ගෙ නිවසත් ගිනිබත් වුණා. සුබ‍්‍රමනියම්ගෙ තාත්තා වී. ලක්ෂ්මිනාරායන්. සුන්බුන් අතරින් ඉතිරි වෙච්ච සංගීත භාණ්ඩ ටිකත් අරගෙන, බිරිඳත් දරුපැටවුනුත් තුරුළු කරන් ඉන්දියාවට පලා ගියේ ලංකාවෙ උරුමෙත් අරගෙන. මේ විදියට තමයි ”ඉන්දීය වයලීනයේ දෙවියා” ලංකාවට අහිමි වුණේ. ලෝකයේ ප‍්‍රසිද්ධම ඉන්දියානු සංගීතඥයා සිය වයලීන් වාදනයෙන් මුළු ලොවම තමන් වෙත ආකර්ෂණය කර ගනිද්දි මේ සුන්දර පුංචි රටට සුබ‍්‍රමනියම් අයිති අපිට කියලා කෑගහලා කියන්න අයිතියක් නෑ. මොකද? අපි සුබ‍්‍රමනියම්ට කළේ පුංචි අසාධාරණයක් නොවෙන නිසා. පොඞ්ඩක් හිතන්න.....බෙදිලා කෑලි වලට කැඩිච්ච ජාතියකට ”සුබ‍්‍රමනියම්” කියන්නෙ අහිමි වුණු දේවල් වලින් එකම එකක් විතරයි නේද?
0 comments:
Post a Comment